Naturalni wrogowie mszyc i przędziorków

Przędziorki są to niewielkie roztocza o długości ciała około 0,5 mm. W szklarniach i tunelach mogą występować przędziorek chmielowiec (zielony, z ciemnymi plamkami po bokach) oraz przędziorek szklarniowiec (czerwony). Przędziorki żerują po spodniej stronie liści wysysając sok komórkowy, powodują powstawanie drobnych, jasnych punktów. Silnie zaatakowane liście żółkną, następnie zasychają. W przypadku dużego nasilenia szkodników, rośliny pokryte są pajęczyną. Ich rozwojowi sprzyja wysoka temperatura i niska wilgotność powietrza.

Dobroczynka szklarniowego i kalifornijskiego stosujemy w ilości 6-10 szt./m2. Zaleca się łączne zastosowanie obu gatunków, uwalniając je precyzyjnie w ogniskach występowania szkodników. Podczas obserwacji uprawy, wskazane jest więc zaznaczenie miejsc występowania przędziorków. W miejscach, gdzie szkodnik jest szczególnie liczny, zaleca się zwiększenie dawki drapieżców do 20 szt./m2.

Mszyce to małe pluskwiaki (1-4 mm), najczęściej zielone lub czarne. Są trudne do zwalczenia ze względu na bardzo szybkie tempo rozwoju. Mszyce wysysają sok komórkowy z najmłodszych części roślin, powodując ich żółknięcie i deformację. Wydzielają przy tym duże ilości spadzi, na której rozwijają się czarno zabarwione grzyby sadzakowe. Na liściach widoczne są liczne wylinki (zrzucony oskórek owadów). Mszyce przenoszą wiele wirusów roślinnych.

W uprawach ogrodowych występuje wiele gatunków mszyc. Zwykle nazwa gatunkowa szkodnika określa rośliny na których najchętniej żeruje. Wiele z nich ma dwóch żywicieli co oznacza, że występuje na więcej niż jednym gatunku rośliny.

Parazytoidy to drapieżniki, które stosuje się w celu szybkiej reedukacji liczebności mszyc. Składają one jaja do ciała żywiciela, np. błonkówki. Najpopularniejszym gatunkiem w tej grupie drapieżników jest mszycarz szklarniowy (Aphidius colemani) należący do rodziny mszycarzowatych. Są to osobniki o długości 1,5-2,5 mm, a ich ciało ma brązowe zabarwienie. Rozwijająca się w ciele mszycy larwa błonkówki uśmierca swego żywiciela, z którego pozostaje wysuszony, brązowy rozdęty odskórek, tzw. mumia, zawierająca poczwarkę pasożyta.

Działanie afidiofagów, czyli drapieżców mszyc jest nieco wolniejsze, chociaż w dłuższej perspektywie bardzo skuteczne. Pryszczarek mszycojad (Aphidoletes aphidimyza) jest drapieżną muchówką z rodziny pryszczarkowatych, długości około 2 mm i szarym zabarwieniu ciała. Wyglądem przypomina małe komary. Samice składają pomarańczowe jaja w koloniach mszyc, z których wylęgają się czerwone larwy odżywiające się tymi szkodnikami.

Do niszczenia ognisk występowania mszyc można zastosować inny gatunek drapieżcy – biedronkę dwukropkę (Adalia bipunctata). Pożyteczne są zarówno larwy, jak i osobniki dorosłe. Osobniki dorosłe mają jednak skłonność do migracji na większe odległości.

Mszycarze stosuje się w postaci mumii, które wykłada się w pomieszczeniu uprawowym. Zalecana dawka to 1-2 szt./m2. Mszycarze  występują zarówno w warunkach naturalnych i w okresie letnim mogą spasożytować nawet około 80% mszyc. Pryszczarka mszycojada stosuje się w postaci poczwarek (0,5-1 sz./m2). Występuje on również w naturze i często latem nalatuje do szklani. Larwy biedronki dwukropki uwalania się w miejscach występowania mszyc, w dawce 50-100 szt./m2.